پیش زمینه: شکستگی باز ران از مشکلات درمان ارتوپدی است و عفونت و تاخیر در جوش خوردن از عوارض شایع آن می باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج استفاده از میله داخل استخوانی بدون تراشیدن استخوان در شکستگی های باز ران بود.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی و آینده نگر که بین سال های 1383 تا 1385 در دو بیمارستان مشهد انجام شد، 41 بیمار (40 مرد و 1 زن) مبتلا به شکستگی باز ران بستری که اندیکاسیون استفاده از میله داخل استخوانی داشتند، تحت درمان قرار گرفتند. 15 بیمار درمان را ادامه ندادند. در 26 بیمار باقیمانده با میانگین سنی 28 سال (45-16سال)، نوع شکستگی ها بر اساس تقسیم بندی گاستیلو II و IIIA به ترتیب 2 و 24 مورد، و بر حسب تقسیم بندی AO، در نوع A، B و C به ترتیب 6، 9 و 11 نفر بود. میانگین نمره شدت آسیب 10.96 و میانگین زمان پیگیری 20 ماه (36-18 ماه) بود که در طی این مدت میزان جوش خوردگی، عفونت و عملکرد اندام ارزیابی شد.یافته ها: جوش خوردگی در 23 بیمار به طور میانگین در 156 روز (250-84 روز) رخ داد. در 2 بیمار عفونت ایجاد شد که در یک مورد عفونت سطحی بود و با دبریدمان و شستشو و آنتی بیوتیک کنترل گردید. در پایان دوره پیگیری میانگین دامنه حرکتی زانو 120 بود. کوتاهی در یک بیمار در حد 3 سانتی متر وجود داشت.نتیجه گیری: استفاده از میله های داخل استخوان بدون تراش از جنس تیتانیوم روش خوبی در درمان شکستگی های باز نوع II و IIIA ران می باشد.

مقدمه: شکستگی سگمنتال تیبیا نوعی شکستگی است که بر اثر وارد آمدن انرژی زیاد به استخوان پدید می آید. درمان این نوع شکستگی عوارض زیادی به دنبال دارد ولی چنانچه بتوان در طی مراحل درمانی میزان آسیب به خون رسانی قطعه سگمنتال را به حداقل رساند، می توان شاهد نتایج خوب درمانی بود. مواد و روش: در یک مطالعه آینده نگر تعداد 19 بیمار با شکستگی سگمنتال تیبیا تحت بررسی قرار گرفتند. این تعداد به روش میله گذاری داخل کانال به صورت بسته جهت درمان مورد عمل جراحی قرار گرفتند. برای فیکساسیون محکم تر از گچ گیری بعد از عمل استفاده شد. نحوه جوش خوردن و عوارض عفونت و سندرم کامپارتمان تحت بررسی قرار گرفت. نتایج: یک مورد سندرم کامپارتمان، دو مورد عفونت، دو مورد جوش خوردگی با تاخیر و دو مورد بد جوش خوردگی وجود داشت. به غیر از یک مورد بد جوش خوردگی، دیگر عوارض در شکستگی های باز ایجاد شده بودند. هیچ موردی از عفونت و عدم جوش خوردگی در شکستگی های بسته اتفاق نیفتاده بود. بحث: با توجه به نتایج به دست آمده و نبود عارضه عدم جوش خوردگی در شکستگی های بسته سگمنتال تیبیا روش میله گذاری داخل کانال به صورت بسته برای تمام شکستگی های بسته سگمنتال تیبیا و اکثر شکستگی های باز سگمنتال تیبیا پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: کیست ساده استخوان یک ضایعه خوش خیم است که به طور شایع در سن قبل از بلوغ در انتهای فوقانی استخوان بازو دیده می شود و جدی ترین عارضه آن شکستگی های مکرر می باشد. درمان مطلوب کیست ساه استخوان ایجاد ثبات و جلوگیری از شکستگی در محل ضایعه، کاهش عود و کمک به بهبود ضایعه و برگرداندن سریع تر بیمار به زندگی معمولی با کمترین عارضه است.روش بررسی: این پژوهش، به شیوه توصیفی و case series در بیمارستان امام خمینی طی سال های 84-1379 انجام شد. برای 24 بیمار با سن متوسط 14 سال و پنج ماه (6 تا 39 سال) با کیست ساده استخوان بازو، میله های قابل انعطاف از ناحیه خارجی تحتانی بازو داخل کانال استخوان گذاشته شد و با عبور از کیست در ناحیه سر استخوان بازو ثابت شد. نتیجه درمان براساس معیارهای capanna در رادیوگرافی ساده ارزیابی شد.یافته ها: متوسط مدت پیگیری 31 ماه (بین 9 تا 51 ماه( برای 23 مورد از بیماران بود و یک بیمار هم به دلیل کوتاه بودن مدت پیگیری از مطالعه خارج شد، بهبودی کیست در %91.3 بیماران دیده شد به طوری که در %56.2 به صورت کامل و در %26.1 با بجای ماندن حفره ای کوچک با ضخامت کافی کورتکس استخوان بود. در یک مورد (4.3 درصد( عدم پاسخ به درمان با باقی ماندن کیست و در یک مورد هم (4.3 درصد( عود کیست به دنبال درمان دیده شد.نتیجه گیری: استفاده از میله های قابل انعطاف یک روش درمانی موثر با میزان عارضه و عود پایین کیست ساده استخوان بازو می باشد که علاوه بر رفع پاتوژنز، اصلی امکان راه اندازی زود هنگام و برگشت سریع تر بیمار به زندگی معمولی را فراهم می سازد و به طور موثری از شکستگی های مکرر جلوگیری می کند.

پیش زمینه: تاکنون روش های مختلفی برای اصلاح اختلاف طول اندام معرفی شده است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج افزایش طول فمور با استفاده همزمان از میله داخل کانال استخوان و ثابت کننده خارجی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی آینده نگر، 12 بیمار دچار اختلاف طول فمور به دلیل شکستگی قبلی شرکت داده شدند. ابتدا میله داخل کانال و پس از استئوتومی فمور، ثابت کننده خارجی جاگذاری شد. پس از رسیدن به طول مورد نظر، ثابت کننده خارجی خارج گردید و پیچ ها یا میله داخل کانال انتهایی جاگذاری شدند. در پیگیری 2 ساله، میزان افزایش طول و میزان بروز عوارض بررسی گردید.یافته ها: میانگین افزایش طول استخوان 4.2 سانتی متر (6- 3 سانتی متر) بود. هشت بیمار دچار عفونت سطحی محل پین و یک بیمار دچار استئومیلیت شدند. موردی از جوش نخوردگی، تاخیر در جوش خوردن، بدجوش خوردن و شکستگی دیده نشد. بین افزایش مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و بروز عفونت سطحی محل پین همبستگی معنادار وجود داشت (r= 0.821، p= 0.001).نتیجه گیری: استفاده همزمان از میله داخل کانال و ثابت کننده خارجی برای افزایش طول استخوان فمور باعث کوتاه تر شدن مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و در نتیجه افزایش پذیرش و راحتی بیمار و کاهش میزان عوارضی مانند شکستگی و انحراف محوری می گردد.

مقدمه: هدف درمان جراحی شکستگی های باز ساق جلوگیری از عفونت و کسب جوش خوردگی در محل شکستگی و کارآیی اندام می باشد. اخیرا میخ داخل کانال بدون تراش در درمان شکستگی های باز ساق جایگزین فیکساتور خارجی شده است. این به علت سهولت در جایگزین میخ و عوارض کم آن نسبت به فیکساتورهای خارجی است. هدف مطالعه ارائه نتایج و عوارض درمان جراحی شکستگی های ساق با میخ داخل کانال از نوع بدون تراش و مقایسه آنها با نتایج و عوارض درمان با این وسیله در سایر مقالات می باشد.روش کار: این پژوهش توصیفی در سال 1378 در بیمارستان های وابسته به علوم پزشکی مشهد انجام شده است. تعداد 46 بیمار با شکستگی  باز استخوان ساق که با میخ بدون تراش کانال درمان شدند به مدت 6 ماه پیگیری شدند.تعداد 31 بیمار شکستگی  باز ساق نوع ІІІa گاستیلو و 9 بیمار شکستگی  باز ساق نوع ІІ گاستیلو و 6 بیمار شکستگی باز ساق نوع І گاستیلو داشتند. بیماران به طور متوسط 6 روز بعد از حادثه جراحی شدند. اطلاعات مربوط به مشخصات فردی و نتایج درمان و پیگیری در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. جهت پردازش داده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی استفاده گردید.نتایج: از نتایج درمان شامل متوسط زمان جوش خوردن استخوان ساق در نوع І شکستگی باز 66/18 هفته و در نوع ІІ شکستگی باز 8/20 هفته و در نوع ІІІa شکستگی باز 2/26 هفته به دست آمد. عفونت سطحی و عمقی در 10% بیماران و عارضه عصب پرونئال در 17/2% بیماران و کج جوش خوردن استخوان ساق در 35/4% بیماران و محدودیت حرکت در مچ پا در 52/6% بیماران و در زانو در 17/2% بیماران و شکستگی میخ در کانال در 35/4% بیماران و شکستگی پیچ قفل در محل در 52/6% بیماران و تاخیر در جوش خوردن استخوان ساق در 17/2% بیماران و جوش نخوردن استخوان ساق در 17/2% بیماران به دست آمد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده و مقایسه آنها با نتایج مندرج در مقالات پزشکی و سادگی روش جراحی با میخ بدون تراش استخوان ساق و میزان عوارض کم آن نسبت به وسیله اکسترنال فیکساتور استفاده از میخ بدون تراش کانال ساق را برای درمان شکستگی های باز ساق تا نوع ІІІb را بهترین روش درمانی است.

مقدمه: میله های داخل کانال استخوانی یکی از انواع کاشتنی های ارتوپدی است که در درمان شکستگی های استخوان های بلند در شکستگی های چند تکیه ای استخوان کاربرد فراوان دارند. روشهای اجزا محدود می تواند برای ارزیابی بارگذاری، بررسی توزیع مولفه های تنش و مولفه های کرنش و در نهایت پیش بینی رفتار مکانیکی، پایداری و شکست این میله ها بکار گرفته شود.هدف: ارزیابی و بازسازی شرایط مرزی واقعی در شبیه سازی اجزا محدود و همچنین ایجاد شرایط منطبق با شرایط بارگذاری فیزولوژیک در روش های تجربی از مواردی است که مورد توجه قرار گرفته است.مواد و روش ها: در این پژوهش برای شبیه سازی از تحلیل شبه استاتیک، الاستوپلاستیک استفاده شده است.نتایج: تاثیر شرایط مرزی در مدل سازی میله های داخل کانالی از بالا واردشونده استخوان ران بهنگام بهبود کامل استخوان مورد بررسی قرار گرفته و تاثیر شرایط مرزی در پیش بینی رفتار مکانیکی کاشتنی به بحث گذاشته شده است.بحث: بالگوی توزیع تنش در داخل استخوان در پیش و پس از استفاده از کاشتنی مورد بررسی قرار گرفته است و مشابهت الگوی توزیع تنش در هر دو حالت همراه با کاهش سطح تنش در زمان استفاده از کاشتنی ارایه گردیده است.

زمینه و هدف: دو روش مرسوم درمان شکستگی های تنه تیبیا، روش ثابت کردن داخلی با پلاک و کارگذاری میله در داخل کانال استخوان می باشد. از آنجایی که هر یک از این روشها معایب و محاسنی دارد لذا این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای نتایج درمانی شکستگی تنه استخوان تیبیا با دو روش فوق انجام شد.روش بررسی: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی بر روی 90 بیمار مبتلا به شکستگی تنه تیبیا انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه درمان با پلاک (گروه I) و درمان با میله داخل کانال استخوانی (گروه II) تقسیم شدند و پس از درمان دو گروه از نظر متوسط زمان جوش خوردن، مدت زمان بستری در بیمارستان، ضخامت کال استخوانی، دامنه حرکتی زانو و مچ پا و متوسط زمان بازگشت بکار مقایسه شدند. داده ها با استفاده از آزمون های t و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بر اساس این مطالعه به ترتیب در گروه I و II متوسط زمان جوش خوردن شکستگی 0.25±4.8 و 0.24±3.4 ماه، متوسط زمان بستری در بیمارستان 0.03±5 و 0.04±3 روز و متوسط ضخامت کال استخوانی پس از 4 هفته 0.05±2.5 و 0.06±4 میلی متر، متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی زانو در حد 130 درجه 0.05±3 و 0.06±1.5 ماه، و متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی 50 درجه مچ پا 0.04±3.5 و 0.03±2 ماه و متوسط زمان بازگشت بکار 0.07±5.2 و 0.04±3 ماه بود. در کلیه موارد مورد بررسی اختلاف مشاهده شده معنی دار بود به طوری که در گروه II نتایج بهتری بدست آمد (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، روش ثابت کردن شکستگی تنه تیبیا با استفاده از میله داخل کانال استخوانی نسبت به استفاده از پلاک ارجحیت دارد.

پیش زمینه: شکستگی تنه استخوان درشت نی ساق یکی از شایع ترین شکستگی ها در اندام تحتانی است که در صورت جابه جایی و عدم پایداری بین قطعات شکسته نیاز به عمل جراحی و ثابت کردن محل شکستگی می باشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه نتایج دو روش جراحی «پلاک گذاری» و میله داخل استخوانی قفل شونده در درمان شکستگی بسته تنه استخوان درشت نی ساق بود.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت آینده نگر و تصادفی در یک دوره زمانی 15 ماهه انجام شد. در این مدت تمامی بیماران دچار شکستگی بسته تنه استخوان درشت نی ساق که به دو بیمارستان آموزشی درمانی شهر اهواز مراجعه نموده و به یکی از روش های درمانی مذکور درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. به این ترتیب 106 بیمار وارد مطالعه شدند. 50 بیمار با «میله گذاری» و 56 بیمار با «پلاک گذاری» درمان شدند. میزان و مدت زمان جوش خوردگی و عفونت، شاخص های ارزیابی بیماران بودند و بیماران به مدت یک سال پیگیری شدند.یافته ها: از تعداد کل بیماران، 52 نفر (92.9%) در گروه «پلاک گذاری» و 48 بیمار (96%) در گروه «میله گذاری» جوش خوردگی بدست آوردند. 4 نفر (7.8%) در گروه «پلاک گذاری» و 2 نفر (4%) از گروه «میله گذاری» جوش نخوردند. میزان عفونت با پلاک نسبت به میله به صورت معنی داری بیشتر (p=0.034) و میانگین زمان جوش خوردگی با میله نسبت به پلاک به صورت معنی داری کمتر بود.(p=0.006) نتیجه گیری: از نظر میزان جوش خوردگی تفاوت آشکاری بین «پلاک گذاری» و «میله گذاری» در شکستگی های بسته تنه تی بیا دیده نمی شود، لیکن «پلاک گذاری» با جوش خوردن کندتر و با احتمال عفونت بیشتری همراه است.

پیش زمینه: شکستگی استخوان ران از شایع ترین شکستگی ها به دنبال ضربه می باشد و می تواند منجر به عوارض طولانی مدت و ناتوانی وسیع شود. در این مطالعه نتایج درمان شکستگی های تنه استخوان ران به دو روش پلاک گذاری و میله داخل استخوانی قفل شونده به روش باز مقایسه شدند.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 63 بیمار دچار شکستگی تنه استخوان ران با روش پلاک گذاری و 61 بیمار با روش میله داخل استخوانی قفل شونده در دو بیمارستان آموزشی اهواز مطالعه شدند. میانگین سنی بیماران 31.1 سال (60-15 سال) و مدت زمان پیگیری یک سال بود.یافته ها: میانگین زمان جوش خوردگی در گروه میله گذاری 19.8 هفته و در گروه پلاک 21.6 هفته بود. در گروه میله گذاری 2 مورد عفونت، 5 مورد جوش نخوردگی و 2 مورد نارسایی وسیله؛ و در گروه پلاک گذاری این موارد به ترتیب 10، 5 و 9 مورد بودند. 59 بیمار در گروه میله گذاری و 45 بیمار در گروه پلاک گذاری دامنه حرکتی زانو بیش از 90 درجه بدست آوردند. شایع ترین شکایت در گروه میله گذاری، لنگش در 35 بیمار (%57.4) بود.نتیجه گیری: با توجه به عوارض بالای پلاک گذاری نسبت به میله داخل استخوانی باز در شرایط مساوی و در مواردی که میله گذاری بسته مقدور نمی باشد جهت تثبیت شکستگی های تنه استخوان ران میله گذاری داخل استخوانی باز نسبت به پلاک گذاری ارجح می باشد.

پیش زمینه: شکستگی تنه استخوان تیبیا از شکستگی های شایع در میان استخوان های بلند می باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان این شکستگی با میله اینترامدولاری در بیماران بستری شده در شرایط اورژانس ارتوپدی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، 226 بیمار (193 مرد، 33 زن) با شکستگی تیبیا از سال 1388 تا 1390 با روش میله گذاری اینترامدولاری در یک مرکز درمانی شهر رشت تحت درمان قرار گرفتند و به مدت 2 سال پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران 34±3 سال بود. مواردی نظیر باز یا بسته بودن، همراهی با شکستگی فیبولا، آسیب عصب پرونئال یا شریان تیبیالیس جلویی، تغییرات دژنراتیو زانو، درد زانو، آتروفی عضله چهارسرران، بدجوش خوردن، استئومیلیت مزمن، جوش خوردن تاخیری و جوش نخوردن بررسی گردید. همچنین از ابزار محدودیت عملکرد عضلانی اسکلتی (SMFA) استفاده شد. داده ها با نرم افزار آماری تحلیل شدند.یافته ها: در این مطالعه 151 مورد شکستگی باز و 75 مورد شکستگی بسته بودند و 155 مورد جراحی باز و 71 مورد جراحی بسته انجام گرفت. بیشترین فراوانی مربوط به درد روی زانو و کمترین فراوانی مربوط به جوش نخوردن بود. محدودیت عملکرد عضلانی اسکلتی در موارد شکستگی باز و در موارد همراهی با شکستگی فیبولا بیشتر بود (p<0.001) و در گروه زنان بیشتر مشاهده گردید. با گذشت زمان، عدد ابزار SMFA نیز افزایش یافت.نتیجه گیری: این روش درمان بخصوص به صورت بسته، به دلیل عوارض ناچیز آن، یک رویکرد مناسب برای درمان شکستگی های تنه استخوان تیبیا محسوب می شود و حتی در شرایط اورژانس می تواند درمان مفید و موثر باشد.